Nie możesz oczekiwać, by ona stała się twoją koleżanką. Córka nie może być osobą dorosłą i nie wyniesie żadnej korzyści z bycia traktowaną jak twoja równolatka. Zaznacza się w naszym społeczeństwie niefortunny trend szybkiego dorastania dzieci, szybszego niż kiedykolwiek w przeszłości. Często spadają na nie dorosłe obowiązki, przywileje i problemy, i to dużo wcześniej, niż ci młodzi ludzie nabierają umiejętności radzenia sobie z nimi. Jakkolwiek inteligentna i dojrzała na swój wiek byłaby twoja córka i jakkolwiek przyjemne byłoby jej towarzystwo, nie powinna stać się twoją powiernicą. Jest wiele sposobów, w jakie do tego dochodzi. Może spotykasz się z kimś i potrzebujesz rady. Może dzielisz się frustracjami, których przysparza ci rodzeństwo córki, albo mocno doskwiera ci potrzeba ujawnienia rodzinnego sekretu. Szesnastoletnia Mona powiedziała matce, jak się wówczas czuła: „Co wieczór mama pytała mnie, czy chcę pooglądać z nią telewizję, a mnie w to graj, ponieważ normalnie w dni powszednie miałam zakaz siedzenia przed telewizorem. Ale potem zaczynała narzekać na tatę, jaki to z niego pracoholik i jaka jest samotna. Czułam się coraz bardziej nieswojo. Wreszcie jej o tym powiedziałam, choć dojrzewałam do tego przez kilka tygodni, no i dała spokój”. Twoja córka powinna wykorzystać jedyną w życiu okazję do bycia nastolatką. Dlatego ważne jest wzmacnianie granicy dzielącej rodziców i dzieci, zasadniczego ograniczenia, które potrzebne jest twojej córce zarówno do jej indywidualnego rozwoju, jak i zdrowych stosunków z tobą.
