Mogą nie zdawać sobie sprawy z tego, co robią, być niepewne innych możliwości albo czuć się lepiej, robiąc to, co dobrze znane, bez względu na to, czy z powodzeniem, czy bez. „Taka już jestem” oraz „Zawsze tak postępowałam” to często spotykane wyjaśnienia. Dobrze jest przyznać się do własnych błędów, należy jednak mieć nadzieję, że na tym nie poprzestaniemy. Minusy powtarzania dawnych, niekonstruktywnych zachowań stanowią mocny bodziec do zmiany. Po pierwsze, utrwalasz w sobie wstyd i frustrację, które powstają, gdy interakcje międzyludzkie wciąż rozczarowują lub przygnębiają. Za każdym razem, kiedy widzisz, jak angażujesz się w takie zachowanie, twój szacunek dla samej siebie zostaje jeszcze bardziej nadszarpnięty. Po drugie, dając córce przykład, uczysz ją jałowych metod radzenia sobie z konfliktem. Po trzecie, nie wyposażasz córki w pozytywny wzorzec odpowiedzialnego wyrażania emocji. Nie tylko będzie niewłaściwie przygotowana do przepraw z tobą, ale napotka podobne trudności w innych ważnych związkach międzyludzkich w swoim życiu. Po czwarte, nieumiejętność konstruktywnego kierowania emocjami wywiera ogromny wpływ na relacje z innymi. Możesz reagować w sposób, który kłóci się z twoimi założeniami w wychowywaniu córki. Możesz bezwiednie spowodować przykrość i urazę, które z kolei będą prowokować córkę do niewłaściwych zachowań odwetowych. Z tych powodów panowanie nad własnymi emocjami i pomaganie córce w kontroli jej uczuć to kluczowe elementy pracy nad relacjami matka – córka, jeśli się postarasz, z pewnością możesz zmienić schemat. Nie, nie nastąpi to z dnia na dzień; będzie wymagało od ciebie zdecydowanego wysiłku. Potrzeba również odwagi, by spojrzeć na własne metody, przynoszące skutek odwrotny do zamierzonego (znacznie łatwiej wytknąć je córce). Poznanie własnych strategii jest pierwszym krokiem do nauczenia się skuteczniejszego działania. Czy w którymkolwiek z przedstawionych niżej opisów dostrzegasz siebie albo twoją córkę?
