Bardziej pełna analiza uwzględniałaby psychiczne rozdarcie kontynuatorów i epigonów, którzy znajdują się w sytuacji systematycznego dysonansu poznawczego: z jednej strony pozostają w orbicie wpływów i uznania związanego z walorem głównych odkryć danej szkoły naukowej, z drugiej zaś – zdając sobie sprawę (mniej lub bardziej wyraźnie) z własnej miernoty naukowej – przejawiają tendencję do tego, aby ów dysonans zredukować. Redukcja ta może wyrażać się w sui generis herezji czy schizmie, zdradzie lub denucjacji, czy w końcu w oszukańczym manewrze zmierzającym do przypisywania sobie rzeczywistej chwały podstawowych osiągnięć danej szkoły.