Jak już wspomniano, nastolatki mają skłonność do przesadnego reagowania na codzienne sytuacje, jak w operze mydlanej. Koleżanka stwierdzająca, że twoja córka ma „zbyt mocno kręcone włosy”; chłopak, który z nią zrywa, ponieważ jest „przesadnie miła”; ortodonta, który orzeka, że musi nosić aparat: lista potencjalnych czynników zapalnych jest zadziwiająca. Broń Boże, żebyś zasugerowała spojrzenie na te problemy z dystansu. Od razu stajesz się jej ulubionym kozłem ofiarnym. Alicia, matka piętnastoletniej Marie, powiedziała: „Moja córka wróciła ostatnio z sobotniej imprezy nabzdyczona. Zapytałam, co się stało, a ona odrzekła: »To głupie uczesanie, które miało według ciebie dobrze wyglądać, jest po prostu ohydne. Wyglądam jak jakiś czub. Jak mogłaś mnie tak oszukać?«. Siedziałam z szeroko rozdziawioną buzią. Teraz jednak wiem wystarczająco dużo, by rozumieć, że nie to było rzeczywistym problemem. Następnego dnia wybuchła bomba. Dziewczyna, która odwoziła Marie na imprezę, upiła się i naopowiadała wszystkim, że Marie nie jest dziewicą. Nie miałam pojęcia, że właśnie to ją gryzło”. Rzeczą nierealistyczną jest mieć nadzieję, że nastoletnia córka będzie za każdym razem rozumiała, co ją dręczy i potrafiła odpowiednio się do tego zdystansować. Prawdę mówiąc, trzeba mieć dużo szczęścia, żeby znaleźć taką, co potrafi. Nie znaczy to jednak, że powinnaś cierpieć z powodu jej uczuć za każdym razem, gdy coś ją denerwuje bądź martwi. Nie jesteś „nieczułą” ani złą matką, jeśli zapewnisz córkę, że zawsze chętnie jej wysłuchasz i porozmawiasz o wszystkim, co leży jej na sercu, lecz nie pozwolisz, by odreagowywała na tobie swoje problemy.
