Wynika to ze specyficzności tego dawnego stanu kultury, kiedy między nauką a filozofią kładziemy znak równości, a przecież i później zajmowanie się tymi dwiema sprawami bywa jedno, najwięksi zaś uczeni mają z filozofią stosunki bardzo intymne. Mówiąc o „uczonych greckich” użyję przykładów od Miletczyków VII- VI w. p.n.e. po epokę hellenistyczną i wieki III/II p.n.e., znamienne dla kultury greckiej pół tysiąca lat, a zrezygnuję z czasów rzymskich, przynoszących zresztą w samym Rzymie bardzo ciekawe zjawisko, jak choćby typ uczonego encyklopedysty i kompilatora. Z epoki późniejszej natomiast pochodzi nasza dokumentacja, dokumentacja legendy i anegdoty, nosząca wszelkie cechy starej tradycji rozbudowanej i ubarwionej tylko, oraz jedyne w swoim rodzaju dzieło, z którego zaczerpnąć możemy przykłady. Należy ono do rozwiniętego gatunku biografii grecko-rzymskiej, gatunku filozoficznie dobrze już zbadanego poczynając od klasycznej książki Friedricha Leo, a jest nim najstarsza „historia filozofii” z antyku zachowana, ostatnio dostępna też w polskim przekładzie w zasłużonej serii Biblioteki Klasyków Filozofii w opracowaniu Ireny Krońskiej ze wstępem Kazimierza Leśniaka: Diogenes Laertios,Żywoty i poglądy słynnych filozofów.