Tak zwaną frankfurcką szkołę krytyczną można traktować jako dogodny przykład eklektycznego i sztucznego, dokonanego ex post, scementowania rozmaitych myśli naukowych w formę szkoły naukowej. Szkoła ta, mimo że powstała w roku 1923, nie otrzymała nazwy — frankfurcka – ani w okresie jej pierwszych osiągnięć naukowych, ani w czasie jej wygnania do Genewy, Paryża, Londynu, Nowego Jorku czy Kalifornii, ale dopiero w latach pięćdziesiątych, w okresie jej niemal triumfalnego powrotu do Niemiec [2, s. XV]. Wedle Horkheimera, twórcy i przywódcy tej szkoły, idea łącząca rozmaitych jej twórców przedstawiała się następująco: „Co łączyło ich, to był krytyczny stosunek do istniejącego społeczeństwa” (Horkheimer w przedmowie do książki Jaya).
