Ład epistemiczny nauki współczesnej postuluje niezależność od wszelkich autorytetów, ale historyczne uwarunkowania instytucjonalizacji działalności naukowej pozwalają na wyodrębnienie autorytetów charyzmatycznych, technicznych i epistemicznych, jako typów idealnych występujących w różnych konfiguracjach w zależności od czynników striikturalizujących działalność naukową. Supremacja instytucji pozanaukowych i wzorce organizacyjne upowszechnione w społeczeństwie podtrzymują autorytety charyzmatyczne i techniczne. Autorytetom epistemicznym w społecznych stereotypach nauki przypisuje się funkcje usługowe, a jednocześnie zaś wzrasta zapotrzebowanie na integrujące funkcje wiedzy naukowej i uczonych; stąd pozanaukowe autorytety kulturowe bądź formalne atrybuty społecznej stratyfikacji pracowników nauki utożsamiane bywają z autorytetami twórców syntez w zakresie ładu społecznego (rzadziej naturalnego.