Niektóre nie mają aż tak wysokiej samoświadomości. Zamiast uczyć się definiować, kim naprawdę są, uczą się odgrywać role dla uszczęśliwienia innych. Niestety, mogą nigdy nie mieć okazji przekonania się o korzyściach płynących z bronienia swoich racji oraz swobody w relacjach z matką. Jeszcze gorsze jest to, że mechanizm bycia takimi, jakimi wedle ich przekonania chcieliby widzieć je inni, zamiast po prostu być sobą, wykazuje tendencje do rozprzestrzeniania się na inne poważne relacje międzyludzkie (przyjaźnie, małżeństwa). Zorientujesz się, że twoja córka dostrzega tę przeszkodę, kiedy wykrzyknie ci prosto w twarz: „Nie mogę tego zrobić! Nie mogę być tobą!”, czy też „Tak postąpiłabyś ty, ale ja nie jestem tobą!”. Nawet jeśli uważasz, że córka mówi od rzeczy (przecież wcale nie oczekujesz, by była taka jak ty), musisz mieć świadomość, że w ten sposób odczuwa. Być może nieumyślnie wysyłasz jej zdecydowane sygnały co do twoich oczekiwań wobec niej. Być może córka po prostu mylnie interpretuje twoje słowa.
CÓRKA: Mam dosyć rywalizacji! Nigdy nie zdobędę złotego medalu, tak jak byś chciała!
NIE
MATKA: Nie zrzucaj winy na mnie. Wycofujesz się, ponieważ nie potrafisz udźwignąć presji.
ALE
MATKA: Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo jesteś zmęczona i jak mocno wytrąca cię to z równowagi. Porozmawiajmy, ile robisz dla mnie, a czego sama pragniesz.
Odnosząc się do istoty zasygnalizowanego przez córkę problemu, dajesz jej jasno do zrozumienia, że obchodzą cię jej myśli i uczucia. Ona rozumie, że chciałabyś, ażeby była sobą i że będziesz ją do tego zachęcać. Ostatecznie musi nabrać przekonania, że jesteś z niej dumna pomimo odmiennych cech i preferencji oraz z ufnością patrzysz na jej rozwój. Jeżeli w tym, co mówi, tkwi jakaś prawda, zyskujesz również sposobność wyjaśnienia swoich obaw.